Aktingan Blues

Mahirap na masarap ang maging part ng teatro. Yung aacting-acting ka sa harap ng maraming tao, maraming salitang kinakabisado, mga pagkilos at paggalaw ng kamay, paa, ulo, mata, pagpractice sa araw araw hanggang sa dis oras ng gabi, lahat yan ay kabahagi na ng pag-arte. Walang cut, walang take two, dire diretso. Pag may mali, dapat wag mo na lang pahalata. Pag nakalimutan mo ang script, mag imbento ka o pag di makapagimbento ang kabatuhan mo, gumawa ka ng paraan at mag adlib ka para maipaalala ang sasabihin nya. Masarap tingnan yung finish product pero yung behind the scenes, yun ang nakakapagod at nakakatuwa na rin.

Hindi naman ako ganon katagal naging part ng ganitong samahan. High school ng madiskubre ko na ang kaartehan ko pala sa buhay ay may madudulot na produktibong pangyayari. Kahit papano kumita pa nga ako ng konti nun nung napili kaming mapasama sa Centennial Drama presentation ng isang production firm. Kasama pa namin ang ilang artista sa tv bilang mga pangunahing karakter. Ilang beses din kaming nakasali dun pero sumuko rin kami sa bandang dulo dahil ang hirap. Puyatan sa mga practices, tapos bukod dun e kami rin ang taga ayos ng stage dahil walang staff, at kung ano ano pang bagay na medyo nakaapekto na sa studies namin. Naks. Pero totoo yun.

Maraming mga ilang pangyayari sa maigsing panahong iyon ang di ko makakalimutan. Narito ang ilan:

1. Nung sa Gabriela Silang show, may isang palabas kami na pinasukan ng kalokohan sa kukote ang mga kasamahan kong bidang lalake. Yung Diego Silang (na isang artista na paminsan minsan ay nakikita pa rin sa TV ngayon) na supposedly namatay na dun sa kasunod na mga eksena. Pero sumama-sama pa rin sa mga sumunod. Nagsuot ng damit babae kunwari at nakikigulo. Pagkatapos, yung huling eksena ni Gabriela na papatayin na siya, binago ng pinunong gwardya sibil ang pangyayari. Tinakpan nya ang ulo ni Gabriela kaya antagal na huminto ang eksena na walang nangyayari. Nakalimutan kasi nya na may sasabihin pa si Gabriela dapat bago ma-deads. So ako yung gwardya sibil na pinabalik sa stage para alisin ang cover. E di ako ready nun kasi alam ko wala na ko eksena nun. Kaya mukha akong ewan na lumapit sa stage na parang lasing na gwardya sibil. Galit na galit ang direktor namin pagkatapos. 

2. Yung unang praktis namin sa dating kapitolyo pa ng Rizal sa Pasig, nagpunta kami ng kasamahan kong babae sa lugar. Tatlo dapat kami pero di pa nakasama yung isa. At dun namin naranasan na ganon pala talaga ang mga artista sa mga shooting. Mga bida ang nale-late. Ilang oras kami nag-antay. Wala pa naman akong pera. May miryenda naman ata dapat dun kaso wala pa sila kaya wala rin kami pagkain. Buti yung kasama ko may baong pera at sya na ang bumili ng pagkain namin. Dyahe. Hirap pala talagang maging extra.

3. Sa isang school play, ako naman ang gumanap na pinunong gwardya sibil. May eksena na tutusukin ko ng espada ang isa kong kaklaseng babae na nakahiga bilang pang huling aksyon sa isang matinding labanan. May effect pa dapat na dugo yun. Ang problema, di nya nalagyan ng tamang marker kung san nakalagay. Mali ko lang, masyado ko inemphasize yung paghanap sa dugo. Tinusok ko ng isang beses, walang lumabas. dalawa tatlo apat.... tapos natatawa na yung kaklase ko. Sabi ko tama na. Tapos yung mga teachers and judges na naiiyak na sana sa mga eksena, nakita ko rin na natatawa na. Ayun, nag second place lang tuloy kami sa contest. Di rin ako nanalong best supporting actor. Buti walang best comedy actor, baka nakuha ko yung award. 

4. Muntik na rin akong sumali sa isang stage play na musical. Yung Joseph the Dreamer. Nag audition kami nung mga kasamahan ko sa school at pumasa naman kami. Pagkatapos nun ay sinama pa namin ang ibang classmates namin. Kaso nagkataon na nasama rin ako sa selection ng city namin para sa maglalaro ng Tennis sa Rizal Province unit meet. Madali lang ang ginawa kong pagpili. Nakailang sali na ko sa play eh. First time ko umabot sa ganitong level ng laro. So Tennis ang pinili ko. In the end, naging reserve lang ako sa Tennis team namin kasi magagaling talaga kasama ko. Ok na rin kasi may allowance naman kami, libre nood pa ko tapos exempted pa sa exams. hehehehe. Ayun nga lang, di na ko nakasali sa play. Tapos may isa pang nangyari dun sa di ko pagsali. Pero di ko pa siguro kayang ikwento dito yun. Baka sa susunod na lang. Promise. 

5. Yung pagganap na Rizal naman na ang set up, nagpaparada kayo tapos tuwing hihinto sa ilang lugar, aacting kayo. Iba-ibang eksena yung kasali sa buong parada. Sa kin yung pagbaril kay Rizal. Imagine, kada kanto, humihiga ako. Ang init ng kalye. Pero ok lang, the show must go on. Saka lumalapit naman sa kin kada eksena si Josephine Bracken na classmate ko rin na crush ko dati. Hahaha. Lagot.

6. Ang pinakamaigsing eksena ko naman sa isang play ay tumagal ng mahigit kumulang 30 seconds sa stage. Yun yung interpretative ang dating ng isang kanta. Bohemian Rhapsody. Bale dalawa kami na gumanap na pulis sa huli na dinampot na yung bida para ikulong dahil sa nagawa nyang kasalanan. 

7. Minsan, gumagawa rin kami ng plays namin sa ilang subject. Pag nagsama sama kami ng mga tropa, sigurado kami ang pinaka-entertaining na palabas. Not necessarily pinaka educational. Pero natutuwa (or natatawa) din naman yung teachers namin pag ginagawa namin yun. Isa na yung Tom Thumb. Nanalo kami ng award dahil dun. Most economical. Puro papel at dyaryo kasi makikita sa buong paligid ng play namin. Pero ang the best talaga yung ginawa namin yung "Tirad Pass" na pelikula bilang plot ng play namin patungkol sa kalinisan. Kung nakapanood kayo ng mga movie tulad ng "Scary Movie", "Not Another Teen Movie", "Vampire Sucks" at iba pang pag spoof ng mga sikat na pelikula, ganon ang kinalabasan ng ginawa namin. At walang ginawa ang mga kaklase ko kundi tumawa ng tumawa. Pero paano naman pumasok yung lesson about kalinisan? Wala naman, basta may eksenang matatapos ay biglang may magsasabi ng "sige linisin nyo na yan. walisin nyo ang kalat". Pasok di ba?

8. Si Don Juan Sumulong ay kilalang figure sa Antipolo. Sa buong Pilipinas naman, sa kasaysayan, siya ay kinikilalang  Utak ng Oposisyon. Siya ang nasa kabilang kampo ng administrasyong Quezon noon. Dati siyang senador by the way at maganda ang kwento ng buhay nya, from rags to riches ika nga.  Tubong Antipolo siya. Dalawang beses akong gumanap na Don Juan tuwing ginaganap ang anniversary ng kamatayan nya sa dating Antipolo Plaza. Yung pangalawang beses na gumanap ako bilang Don Juan, 4th year high school ako nun. Naghanap sila ng gaganap na batang Don Juan, ako yung matanda. Ang napili nila ay yung kapatid ko na first year naman noon.

Masaya rin talaga ang sumali sa mga aktingan na ganyan. Minsan nga nakakamiss lalo pag nakakapanood ako ng mga plays. Kung mag-audition kaya ako uli? Asa pa. hehehe.